Author Topic: KΟΝΙΤΣΑ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ – Η φύση κλέβει την παράσταση!  (Read 3265 times)

0 Members and 1 Guest are viewing this topic.

Offline Andreas

  • Διαχειριστής
  • *****
  • Posts: 146

Νερό που κελαρύζει. Χαρακτηριστική βουνίσια ψύχρα. Βουνοπλαγιές καλυμμένες από οξιές και σημύδες, που καταλήγουν απότομα σε ένα καταγάλανο ποτάμι. Δασικά, χωμάτινα μονοπάτια που διασχίζουν φαράγγια τα οποία, στα μάτια ενός "αδικημένου" γεωγραφικά κατοίκου της Νοτίου Ελλάδας, δεν είναι απλά εντυπωσιακά. Είναι εξωπραγματικά.

Η ευρύτερη περιοχή αποτελεί οικοσύστημα σπάνιας αισθητικής και οικολογικής αξίας λόγω της γεωγραφικής απομόνωσης, της ελάχιστης έως τώρα ανθρώπινης παρέμβασης και των μικροκλιματικών συνθηκών που επικρατούν εδώ, ευνοώντας μια ιδιαίτερη και σπάνια συλλογή χλωρίδας και πανίδας.

Το ύψος του φαραγγιού του Βίκου κυμαίνεται μεταξύ 550m 1800m ενώ το μήκος του ξεπερνάει τα 10km. Το πλάτος του κυμαίνεται από λίγα μέτρα μέχρι 1km. Η κοίτη του φαραγγιού έχει νερό μόνον εποχικά ενώ στο σημείο κάτω από το χωριό Βίκος πηγάζει ο ποταμός Βοϊδομάτης. Από το 1997 συγκαταλέγεται στο βιβλίο GUINNESS ως η βαθύτερη χαράδρα στον κόσμο.



Η χαράδρα του Αώου, με το πέτρινο μονότοξο γεφύρι του Αώου, το μεγαλύτερο μονότοξο στα Βαλκάνια, σχηματίστηκε από τη διαβρωτική δράση του νερού κατά τη διάρκεια πολλών χιλιάδων χρόνων. Το μήκος της είναι περίπου 9km, το πλάτος κυμαίνεται από λίγα μέτρα μέχρι 2km και το υψόμετρο της χαράδρας στο σημείο της γέφυρας στην Κόνιτσα είναι περίπου 400m. Το Ανατολικό και Δυτικό τμήμα της χαράδρας είναι «ανοιχτά» (χωρίς απότομες κλήσεις), ενώ περίπου στο μέσο η χαράδρα στενεύει και ορίζεται από κάθετες και ψηλές ορθοπλαγιές (θέση Μονής Στομίου).


Την πρώτη φορά που τα αντικρίζεις όλα αυτά, από το λιθόκτιστο μονοπάτι που οδηγεί στο πέτρινο, παραδοσιακό γεφύρι της Κόνιτσας, σχεδόν δυσκολεύεσαι να πιστέψεις στα μάτια σου. Σε αυτά τα μέρη, η φύση κλέβει τόσο πολύ την παράσταση, που το ίδιο το πέτρινο γεφύρι –το οποίο θα σε είχε αφήσει με ανοιχτό το στόμα αν το έβλεπες πλαισιωμένο από οποιοδήποτε άλλο τοπίο– σχεδόν το αντιλαμβάνεσαι σε δεύτερο χρόνο.

Κτισμένο το 1870, είναι το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι της Ευρώπης κι ένα από τα λίγα που επιβίωσε τουλάχιστον μία απόπειρα ανατίναξης –το 1913, από τον τουρκικό στρατό. Δεν είναι όμως αυτά τα trivia που εντυπωσιάζουν τη στιγμή που το αντικρίζεις. Είναι η ίδια η εικόνα του, που μοιάζει βγαλμένη από τα παραμύθια που μας διάβαζαν όταν ήμασταν παιδιά, αυτά με τα ποτάμια στα οποία κατοικούν τα ξωτικά.

Είναι η κατασκευή του, συμπαγής και περίπλοκη, αλλά και όμορφη ταυτόχρονα –με τον τρόπο εκείνο που σε κάνει να αναρωτιέσαι σε ποιο ακριβώς σημείο χάσαμε τη δυνατότητα να συνδυάζουμε τη χρηστικότητα με την ομορφιά. Είναι, τέλος, η θέα του στο φαράγγι του Αώου, ο οποίος περνά καμαρωτός από κάτω του, δημιουργώντας αυτήν την παράδοξη αίσθηση αισιοδοξίας που γεννά η συνέχεια των ποταμών –όλο κάπου πάνε, όλο κάπως συνεχίζουν.




Το χωριό

Ο δρόμος που σκαρφαλώνει από το γεφύρι προς την κορυφή της Τραπεζίτσας, οδηγεί στα ανηφορικά δρομάκια της Κόνιτσας, και την πλακόστρωτη πλατεία του χωριού με τα παραδοσιακά ταβερνάκια –must στάση για μαγειρευτά το Καπνισμένο Τσουκάλι. Η πλατεία είναι ουσιαστικά το σύνορο μεταξύ Άνω (παλιάς) και Κάτω (νέας) πόλης. Καθότι η Κόνιτσα υπέστη μεγάλες ζημιές κυρίως κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, το μεγαλύτερο μέρος της, η Κάτω Πόλη, δεν θα αποτελέσει το αγαπημένο κομμάτι κανενός επισκέπτη της.

Η μάστιγα, όμως, των «μοντέρνων» –βλέπε άσχημων– μεζονέτων που ταλανίζει άλλες μικρές πόλεις έχει αποφευχθεί τεχνηέντως, με την προσθήκη χαριτωμένων κεραμοσκεπών. Άλλες κοκκινωπές και άλλες με τη μόνη όμορφη απόχρωση του γκρι, αυτήν που έχουν μονάχα οι ηπειρώτικες πλάκες, σκεπάζουν τα χαμηλά στην πλειοψηφία τους κτίρια.



Η Άνω, ή παλιά, πόλη είναι το κομμάτι της Κόνιτσας όπου δε θα χορταίνετε να βολτάρετε. Στενά, λιθόκτιστα σοκάκια, εντυπωσιακά αρχοντικά, πετρόχτιστες εκκλησίες και ανθισμένες αυλές, σε συνδυασμό με τη μαγευτική θέα της πεδιάδας που απλώνεται στα πόδια της, συνθέτουν τη μαγική εικόνα ενός χωριού ξεχασμένου στο χρόνο.



Παρένθεση με θέα: Η πεδιάδα της Κόνιτσας

Η εικόνα που σταματάς κάθε τόσο για να χαζέψεις, εκεί που βολτάρεις στα δρομάκια της παλιάς πόλης, είναι η καταπράσινη πεδιάδα που απλώνεται από κάτω, εκεί που καταλήγει η πλαγιά της Τραπεζίτσας. Από εδώ πάνω μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής, στον οποίο ένας αφηρημένος ζωγράφος τράβηξε τρεις γαλάζιες πινελιές. Έτσι φαίνονται τα τρία ποτάμια που τη διασχίζουν, το καθένα από διαφορετική πλευρά, κι ακολουθώντας τη δική του, ξέφρενη πορεία. Ο Αώος, ο Βοϊδομάτης και ο Σαραντάπορος. Κάπου στο βάθος, λένε, ενώνονται. Εκεί που αχνοφαίνεται, μισοκρυμμένο πίσω από άλλη μία καταπράσινη πλαγιά, το πρώτο αλβανικό χωριό.

Στάσεις στην Άνω Πόλη

Ξεκινώντας να ανηφορίζετε το δρομάκι στα δεξιά του Δημαρχείου, το πρώτο αρχοντικό που συναντάτε είναι εκείνο του Χουσεΐν Μπέη Σίσκου, το οποίο χρονολογείται από το 1845. Λίγο πιο πάνω, πολύ εντυπωσιακότερο είναι το αρχοντικό της Χάμκως, μητέρας του Αλή Πασά των Ιωαννίνων, το οποίο σήμερα στεγάζει το ομώνυμο, ατμοσφαιρικό boutique hotel.




Πηγές:
http://www.in2life.gr
διάφορες ιστοσελίδες
« Last Edit: 15 June 2023, 06:21:00 AM by Andreas »

 

SimplePortal 2.3.5 © 2008-2012, SimplePortal